A RALLY OVER AN ATTACK

Manila - In part of the commemoration of the 32nd anniversary of the founding of the League of the Filipino Students (LFS), members of this militant youth group had conducted a lightning rally in front of the United States Embassy in Manila in protest of the “continued US intervention in the Philippines last September 11, 2009.


Meanwhile, the Secretary General of LFS, Terry Ridon stated that the continued implementation of the Visiting Forces of Agreement (VFA) and other unequal treaties with the US has taken away the victories of decade’s worth of Filipino struggle against US intervention such as the dismantling of US Bases in 1991.


Members of the militant group take in handed their objections in deal with the RP-US military intervention in front of the United States Embassy in Manila. Terry Ridon, the Secretary General of LFS said that the presence of the United States troops in the Philippines undermines the supposed sovereignty and independence of the country.
This was the statement of the LFS during the Anti-VFA protest rally on September 16th, the anniversary of the 1991 Senate abrogation RP-US Bases Agreement. Such abrogation expelled US troops from the Philippines and dismantled all its military bases, including Subic Bay Naval Base and Clark Airfield.



“After a decade since it was ratified, we ask what the people has gotten out of the VFA. The supposed aid that is being given by the US troops in Mindanao service nothing but a smokescreen to their intervention in the country. It is nothing If it costs our freedom.” Said Ridon.


Added to, the September 11 attack in World Trade Center in NY and the Pentagon in Virginia who were assaulted by the military group Al Qaeda led by Osama Bin Laden which brought “War on Terrorism” invading Afghanistan which is still being carried out by the US government.

SanDaLi LanG

by: Silent Sanctuary

Wala na kong magagawa
Para mapigilan ka
Tinatanong ko ang sarili
Kung san ako nagkamali


Di ko rin inakala
Na ika'y mag-iiba
O kay saya ko sa 'yong piling
Bibitaw ka rin pala


Di ka ba nanghihinayang sa atin
Kailangan pa bang tapusin


Sandali lang
Wag mo munang
Sasabihing ayaw mo na
Di ba pwedeng
Pagusapan ang lahat ng ito


Kaya pala unti-unting lumalamig
Ang iyong mga halik
Di ko na maramdaman
Ang dati mong pag-ibig


Di ka ba nanghihinayang sa atin
Nagsawa na ba sa akin


Sandali lang
Wag mo munang
Sasabihing ayaw mo na
Di ba pwedeng
Pagusapan ang lahat ng ito


Di ko alam kung may nagawa akong kasalanan
Bigla ka lang nang-iwan ng walang dahilan
Walang dahilan
Sandali lang


Wag mo munang
Sasabihing ayaw mo na
Di ba pwedeng
Pagusapan ang lahat ng ito


Sandali lang

The Mounting Organization in PUP-CoC

By: Jesus Guinto

Sta. Mesa, Manila - As one of the leading colleges of Polytechnic University of the Philippines, the College of Communication still make a blast performance within the scope of university and in the national through media. This is all because of the ruling power and extraordinary ability of the college’s organizations. The college therefore once again has proven that it is truly a Certified Outstanding College.


The college gained its 3rd level accreditation despite of its young age. The College of Communication was founded eight years ago. According to Professor Felix Cabahug, the current Chairperson of the Department of Journalism of the said college, “Hindi magkakaroon ng level three accreditation kung hindi productive ang mga organizations ng mga departamento ng CoC. . . that was last year. That means productive tayo.“ His basis of productivity is the number of rakets. “Yung Movers and Motion, lagi kasi silang naiinvite sa labas eh, kaya marami silang raket. Kumikita talaga sila. Movers and Motion. Syempre susunod dun yung ano, Teatro ata. Tapos pangatlo yung Ensemble. Yung maraming raket, yun yung productive,” he added.


Gabriel Mallari, the President of the Student Council of the college based his opinion on who performs the best and works very hard. For him, Teatro Komunikado excels among others. “Di ba sila yung laging ginagabi dito, sila yung laging may trainings dito. Saka siguro naging professor ko si Mam Viray, nakita ko yung ginagawa ng Teatro. Kasi di ba si Mam yung adviser nila. Ayun saka yung mga kaklase ko rin Teatro sila, nakikita ko na lagi silang may ginagawa, laging sila ang productive, kumbaga talaga may org sila hindi lang para may gawin, nagkaroon sila ng org para matuto rin sila.” Mallari stated.


Meanwhile, Angelito Bautista, president of the Bachelor in Communication Research 3-1D class said, “The most active organization here in the College of Communication, Communication Society, Movers and Motion, and Teatro Kom.” But specifically, he thought that Teatro Komunikado is also the most productive since it’s much related to broadcasting unlike other organizations.


After its 8th founding anniversary, CoC is looking forward to have more competitive students and organizations in its college not just within the college and university programs and activities but also in a higher scope.

PLeasE hEar what I'm nOT saYinG

By Charles Finn

Don't be fooled by me. Don't be fooled by the face I wear,
for I wear a mask. I wear a thousand masks.
Masks that I'm afraid to take off, and none of them are me.


Pretending is an art that's second nature with me,
but don't be fooled, for God's sake, don't be fooled.
I give you the impression I'm secure, within as well as without,
that confidence is my name and coolness my game,
that the water's calm and I'm in command, and that i need no-one,
but don't believe me. Please.


My surface may, seem smooth, but my surface is my mask,
my ever-varying and ever concealing mask.
Beneath dwells the real me in confusion, in fear,
in aloneness. But I hide this. I don't want anyone to know it.


I panic at the thought of my weakness and fear being exposed.
That's why I frantically create a mask to hide behind,
a nonchalant, sophisticated facade, to help me pretend,
to shield me from the glance that knows.
But such a glance is precisely my salvation. And I know it.


That is, if it's followed by acceptance, if it's followed by love.
It's the only thing that can liberate me, from myself,
from the barriers that I so painstakingly erect.
It's the only thing that will assure me of what I can't assure myself,
that I'm really worth something.


But I don't tell you this, I don't dare. I'm afraid to.
I'm afraid your glance will not be followed by acceptance and love.
I'm afraid you'll think less of me, that you'll laugh,
and your laugh would kill me.


I'm afraid that deep down I'm nothing, that I'm no good,
and that you will see this and reject me.
So I play my game, my desperate pretending game,
with a facede of assurance without, and a trembling child whithin.
And so begins that parade of masks. And my life becomes a front.

NapaTaWad ka Na NaMiN

Kung bakit wala itinuro si Alcantara’y
‘di ko alam.
Sa mga pagkakataong ako’y nasa kanyang klase’y
wala akong magawa.
Depenisyon ng Etiketa’y di namutawi, Etiketang
imoral patuloy sa pang-aasar.
Kung kaya’t ang kaalaman sa tinaguriang asignatura’y
nananatiling upos na pluma.
Daig pa ang lapis na mapurol pagkat natatasahan
siya’y bula, lumisan, bastusan.
Oh anong linlang ng ‘yong kaalaman
ang sa ami’y hated.
‘Wag mong panindigan o tuluyang patunayan
na sa pagtanda ng tao’y nakakalimot na.
‘Pagkat ang ‘yong bakas na minantsaha’y
patuloy na sasariwain ng aming isipan.
Naisip ko nga. Noon panahong iyon, di ka ba kinidlatan?
natalisod sa bato o nakagat ang sariling dila?
Yaman din lamang na ika’y nagdala ng isang
Delubyo sa aming buhay-pag-aaral,
Delubyong anino, puti ang kulay.
Aanhin namin ngayon ang ‘yong grading bigay?
Dahil sa huli’y hindi ikaw ang
magdidikta ng aming kapalaran.
Marka’y kambal mo, numero mismo.
Pinagbilang mo lang kami ng oras at araw nag into.
Sadya ngang naligaw ang aming landas
nang tayo’y nagkasalubong sa daan.
At ako’y nagigimbal sa tuwing napag-uusapan
sa asignaturang Etiketa, anong natutuhan?
Kaya’t ng aking lisan at suungin ang
bagong liwanag ng aking landas,
Klaskards na uhaw, silya mong naiwan, araling nagtampo---
lahat nagsusumamo.
Bilang ganti, tahakin mo ang nambubulabog
naming pangongonsensya sa’yo.
Ngunit wag kang magmukmok kung mabasa mo ito
di ka nag-iisa, sa pamantasan, maraming gaya mo.
Ngunit ang ikaw ay mananatiling ikaw
Gayong mga estudyante mo’y patuloy na
makikibaka sa karapatang pang-edukasyon.


Agosto 20, 2009
-naisulat ang tulang ito sa aklatang-bayan ng Politeknikong Unibersidad ng Pilipinas, kasama ang malikhaing pag-iisip ni Jerome P. Lucas.

TanGba LiwBa

~Hindi ako titigil, minsan na ‘kong nangarap, kumilos at nabigo. Kung sa panaginip ko lang makikita at mararanasan ang mga mgagandang bagay, muli kong ipipikit ang aking mga mata. Kasabay ng pagkawala ng aking ulirat, ay ang panadaliang pagsukob at pagkalimot ko sa mga hindi kaaya-ayang bagay. At hanggang sa huli, sarili kong pagkatao ang huhusga sa mga kasamaang bagay na aking ginawa at maging sa kung ano ang narrating ko sa buhay.~
“Totoo ngang wala sa tagal ng pagsasama nasusukat ang tunay na pakikipagkaibigan, kundi sa kung ano ang mga napagsamahan ng bawat isa kahit sa maigsing panahon lang”
Napatunayan ko ‘to nang minsang tumuntong na ‘ko ng kolehiyo. Hindi ko sukat akalaing sa kabila ng pagiging abala naming bilang estudyante ay makakapagsaya kami sa kakarampot na pagkakataong ibinigay sa amin. Natuto akong kumilala at kumilatis sa mga taong alam kong hindi ako mapapahamak. Napatunayan kong hindi pala lahat ng nais kong pakisamahan ay gusto rin akong maging kaibigan. Kaya madalas ang nangyayari, nagiging plastic sila sa’kin. Basta ang alam ko hindi lahat ng tao ay gusto akong pakisamahan.
***
Masaya na ‘ko sa kung ano ang estado ng buhay ko ngayon. Oo, minsan ‘din akong nangarap na maging marangya ang aming buhay. Pero dahil sa may mga kaibigan akong totoo sa akin, natuto akong tanggapin ang mga bagay-bagay na kung ano ang meron sa’kin. Hindi na ako masyadong mapaghanap sa mga materyal na bagay na dati-rati’y kinaiinisan ko ‘pag hindi ko nakukuha. Bagay na gusto kong baguhin at ituro sa sarili na hindi na mahalaga ang bagay na anumang gustuhin kong luho sa buhay.
Sa pagkakataong ‘to, naisip ko marunong pala akong gumamit ng bolpen at papel, hindi para magsulat ng mga nakalilitong equation sa Math, magsulat ng assignment at gumuhit ng larawan kundi isulat ang mga nais kong sabihin sa malinis na papel. Naitanong ko rin sa sarili na hindi naman ako isang manunulat para gumawa ng mga ganitong bagay. Pero dahil sa tao lang ako, haha! Karapatan ko rin ang ipahayag ang aking saloobin sa pamamagitan ng pagsusulat.

“Books choose their authors; the act of creation is not entirely rational and conscious one.”
- Salman Rushdie

Hindi ako mahilig magbasa ng libro. Pero dala na rin ng pagiging mahilig sa ilan kong mga kaklase rito, natuto akong mahalin ang bawat pahina ng librong binubuklat ko. Sinimulan kong basahin ang mga libro ni Bob Ong. Not bad para sa mga nagsisimulang gaya ko. Hindi ko lubos akalaing mahihilig ako sa pagbabasa ng mga nobela niya. At dahil dito, nagsimula na kong mangarap na makalathala ng sarili kong libro balang araw.

***

Hindi ko lang pala sa tawanan, iyakan, harutan at problema makakasama ang aking mga kaibigan. Hindi ko namamalayan na marami na pala akong bagay na kaya kong gawin bilang isang manunulat at kaibigan sa kanila. Sa bawat paglapat ng bolpen ko sa papel, tinta ang nagsisilbing dahilan para maiwan ang mga letrang nais kong banggitin sa mga mambabasa, gaya ng pakikipagkaibigan, ala-ala ang nagsisilbing marka para sa mga maliligayang sandali ng kanilang napagsamahan.
Sa mga oras na ’to, makatanggap ako ng text mula sa isang kaibigan. Hango sa librong nabasa ko na – “Stainless Longganisa” ni Bob Ong.
“Kung may pagkukulang sa’yo ang mga magulang mo, puwede kang manisi at maging rebelde. Tumigil ka sa pag-aaral, mag-asawa ka…
…sa bandang huli, ikaw din ang biktima. Rebeldeng walang napatunayan at bait sa sarili”
Napatigil ako na napaisip sandali, at sabay mababasa mo sa mga susunod na salita. Kung tutuusin simpleng rebelde akong anak at kapatid sa pamilya. Wala akong hinagad kundi ang maging Masaya sa piling ng aking pamilya. Wala akog hinangad kundi ang kakitaan ko sila ng pagmamahal sa akin. Wala akong hinangad kundi ang kaligayahan nila bilang isang pagiging pamilya. Wala akong ibang hinangad kundi ang muling malapit ang pamilya ko sa Diyos. Pero ang lahat ng ‘yon, hindi ko naranasan. Nagyari man ang lahat, sa maikling panahon at oras lang. Talaga palang kulang na kilang ako sa pansin. Nagpapasalamat na lang ako dahil may mga kaibigan akong nahihingan ng tulong at payo.

“As we go on, we remember all the times we had together. And as our lives change, come whatever, WE WILL STILL BE FRIENDS FOREVER!!!”

Isa lang ‘to sa mga txt na hango sa kantang madalas kong natatanggap sa kaibigan. Hindi ko talaga alam kung bakit pagdating sa kaibigan, maluwag ang loob ko. At kapag may nang-away, todo-todo ang pagtatanggol ko sa kanila. Hindi ko alam kung bakit. Hindi kaya sa kanila ko nakita ang pagmamahal na hinahanap ko sa pamilya? Hindi kaya dahil sila ang nagturo sa aking kung ano ang tunay na pamilya? Hindi kaya dahil sila ang madalas kong makadaupangpalad? Hindi kaya…hindi kaya…hindi kaya dahil sa wala akong masabi dahil sila ang pamilya ko? Ewan!!! Miski ako hindi ko rin naman alam at maintindihan. Basat ang alam ko, Masaya ako kapag kasama ko sila.
Hindi ko namamalayan, masyado na palang malawak ang akiong pag-iisip. Bagay na puhunan ng isang manunulat. Pero sige, dahil sa sinisipag magsulat ang kaliwa kong kamay, makaka-asa kang mahaba-haba pa ang oras na lalakbayin mo para mabagot sa pagbabasa.
Bigla ko lang naisip. Just at this very moment, marami palang nagagawa ang katamaran. Ilohikal man ang aking pagkakasabi, pero totoo. Maghahanap ka ng bagay na makakawala ng pagkabagot mo. Gaya ko, dahil isa akong batang walang magawa sa buhay, kumuha ako ng bolpen at papel para magsulat ng walang kakwenta-kwentang bagay. Pero bahala ka na. Kung gusto mong kumuha ng kopya neto, magpa-photocopy ka tapos punitin mo sa harap ko. Patunay na hindi ako kagalingan sa pagsusulat. Nagsusulat lang ako para maibsan ang pagkabagot ka. Walang magawa eh!
Bukod sa pagpapalipas ng oras, araw at panahon, wala na ‘kong ibang hinihintay kundi ang pagbabalik ng oras ng pag-aaral ko sa ‘skwela. Bukod sa pagsusulat ko sa loub ng magulong bahay, (ayan, nakakarinig na ko ng iyak ng bata a sigawan ng mga naghaharutan kong pinsan at kapatid), sa Maynila kung saan ako nag-aaral, umiikot ang mundo ko. Magulo, mainit, mausok pero dito ko ngayon hinuhubog ang akig pagkatao bilang preperasyon sa hinaharap. Tsaka bukod ditto, narito rin ang pamilya ko – ang aking mga kaibigan (pumasok na ko ng kwarto, ang gulo-gulo sa labas).
Masarap pala sa pakiramdam ang maging isang manunulat. Manunulat sa sarili mong pagkatao. (wooh! Feeling masyado!) Malaya ka sa mga nais mong sambitin. Malaya ka kung gusto mong manira ng tao. Make sure na Libel check mo ‘to nang di ka makasuhan. Malaya ka sa mga bagay-bagay na gusto mo at ayaw mong ibunyag. Malaya ka dahil walang magdidikta para sa’yo kung ano ang dapat mong isulat. Iyong-iyo ang oras mo. Pero sa bandang huli, huhusgahan ka ng iyong mambabasa kung anong pwede nilang gawing panlalait sa ginawa mo. Hmmm… handa na ‘ko.
Hindi ko alam kung saan patungo ‘tong pagsusulat ko (ikaw baa lam mo?). pakiramdam ko nagsasayang lang ako ng tinta ng bolpen ko. Kaya kung bagot ka na talaga, pinapaalalahanan kita, pwede mo ng itapon ang papel.
***
Madaling humanap ng tunay na kaibigan, huwag ka nga lang maging mapili o maselan. Higit kong nauunawaanang kalagayan ng mga palaboy sa lansangan, mga nilalang na tila sukal nang lipunan na akala natin ay barya lamang ang katapat. Marahil kung ikukumpara sa iba, sila’y mayroong higit na pananalig sa Diyos at malalim na tiwala sa kapwa. Kung sila sana ang bibigyan man lang natin ng kaunting pansin at maituturing na isa sa atin… sana… ibida naman natin ngayon ang madalas nating nakikita sa lansangan. Oo. Mga pulubi. Tama ka. Siguro naman naranasan mo nang mahingan ng limos ng mga ito. Halos araw-araw sila ang laman ng kalye. Walang ibang trabaho kundi ilapat ang kanilang mga kamay at lata sa mga taong dumaraan sa harap nila. Hindi mo ba naisip na kailangan nila ang tulong mo? Hindi naman sa binubulabog ko ang konsensiya mo ah. Pero parang ganun na nga. Ikaw naman kasi ang higit na may pagkakataong mabigyan sila ng limos.
Oo, when you look on the other side, hindi rin naman natin masisisi an gating sarili. Kung tutuusin, hindi sila nagsikap na ihaon ang kanilang sarili sa putik na kanilang kinasadlakan. Pero sa kabilang banda, pahirap ang binigay sa atin ng gobyerno. Bulok ang sistema. Walang landas. Pati tuloy ang milyon milyong Pilipino kung san san napapadpad. Sariling bansa iniiwan. Patuloy na lumiliit ang budget na nakalaan para sa bansa dahil sa sarili nilang lukbutan napupunta ang malaking bahagdan nito. Sino ang higit na apektado? Hindi ba’t ta’yo rin naman? Kaya kung pulubi ja sa sarili mong pagkatao, tulungan mo ang sarili mo. ‘wag kang umasa sa mga taong susubo sa pagkain mo. Matuto kang kumilos ng tama at iwasto ang mali. Kabiganin mo ang sarili mo bago ang mga alien sa mundo.
***
Maraming nagsasabi na ang pagsusulat para sa mga kabataan ang isa sa mga pinakamahirap na klase ng pagsusulat. Kung tutuusin hindi naman mahirap ang pagsusulat. Hahawakan mo lang naman ang panulat kinatatamaran pa. pero hindi lang ‘yan ang puhunan sa pagsusulat. Sabi nga ni Bob Ong, maliban sa panulat at papel, lamesa at upuan, utak ang pinapagana pagdating sa pagsusulat.Pero kung wala ka ring namang inspirasyon, dahilan at pati na rin tiyaga sa pagsusulat, para ka lang pumunit ng papel na walang kadahi-dahilan. Nakakalungkot lamang isipin na iilian lamang ang nahihilig dito. Hmmm. Masyado na ata akong nakatuon sa tema ng pagsususlat hanggang ngayon kasi hindi ako makapaniwalang kaya ko palang maging isang manunulat.
“Maraming manunulat sa Pilipinas. Naglipana. Dahil ang totoo, ang bansa nating hikahos ay binubuo ng mga taong nag-uumapaw sa talento, hindi lang natin pinapansin o pinapahalagahan, nakakatawa nga minsan, pero totoong hindi binibigyang importansiya ang utak dito sa atin”
Napaisip ako sa sinabing ito ni Bob Ong. Sabay sulat sa mga nababasa mong susunod na mga salita. Kailangan pa bang mabahiran ng puti ang mga Pilipino para lang mapansin ang angking galing nito? Kailangan pa bang ipagkamatayan ng mga Pilipino para lang mapansing may natatago silang galing? Nakakadismayang isipin dahil sa mga tulad kong nagsisimula pa lang sa pagsusulat ay baka isuko ko na ang aking pangarap.

***
Medyo mahaba haba na rin pala ang nalalakbay ng aking panulat. Naiinis ako dahil nubos yung tinta ng paborito kong bolpen kaya bago at hindi ko gusto ang gamit ko ngayon. Pero hindi pa rin ako titigil. Hanggat hindi pa napapagod ang kamay ko sa pagsulat at mag-isip ng walang kakwenta-kwentang bagay, asahan mong ilang minute na lang matatapos na ‘to.
Marami na akong nasabi, pero hindi ko alam kung nakuha ko ang atensyon mong tapusin ang sinulat ko. Medyo naibsan na rin ang pagkainip ko, pero hindi pa rin natatapos mag-isip ang utak ko sak ung anong isusulat ko sa papel. Kaya eto may sasabihin pa ko.
“I write at eighty-five for the same reason that impelled me to write at forty-five; I was born passionate desire to communicate, to organize experience, to tell tales that dramatize the adventures which reader might have had. I have been that ancient man who sat by the campfire at night and retained the hunters with imaginative recitations about their prowess. The job of an apple tree is to bear apples, the job of a story teller is to tell stories, and I have concentrated on that obligation.”
- James Michner

Hindi ko alam kung hanggang saan ang maitatagal ng aking pagsusulat, nagsisimula pa lang ako pero natutunan ko nang mahalin ang paghawak ng anumang panulat na bagay. Bata pa ako, alam kong marami pa akong puwedeng magawang komposisyon. Bata pa ako, para magsulat na alam kong hindi biro at iilan lamang ang nahihilig dito. Pero gaya ng kanta, alam kong may katapusan din ang pagsusulat.

Gusto kong may maiwan akong magandang bagay bago pa man ako mamaalam sa buhay ko. Alam kong darating din tayo sa pagkakataong gagawa tayo ng paraan, may maiwan lang tayong isang magandang ala-ala na maaari nating ipamana sa pamilya ay magiging pamilya natin.

“Writing is an adventure. To begin with, it is a toy and an amusement. Then it becomes a mistress, then it becomes a master, then it becomes a tyrant, the last phase is that just as you are about to be reconciled to your servitude, you kill the monster and fling him to the public.”

- Winston Churchill

Marami pa kong gustong isulat, pero sa pagkakataong ‘to, gusto kong magpasalamat sa mga kinilala akong tunay na kaibigan. Sa totoo lang, ginawa ko ‘to para sa kanila. Kaya ilalaan ko para sa kanila ang espasyo ng papel na ito.

Una sa lahat, gusto kong magpasalamat sa mga sandaling nakasama ko kayo. Alam kong nagsisimula pa lang mabuo ang samahan natin kaya makakaasa kayong mas marami pa tayong mapagsasamahan. Ilang buwan pa lang tayong nagsasama pero pakiramdam ko, sa bawat pag-uwi ko, parang tapos na ang araw ko kapag ‘di ko kayo nakikita. Salamat! Maraming salamat!

. . . @ # # * ! ! ? ? @ # & * * ? ? ! ! ! $ % ^ & * ( $ @ ? ? . . .

. . . Arriving at Araneta-Center Cubao Terminal station. . . paparating na sa Araneta-Center Cubao terminal station. . . @ # # * ! ! ? ? @ # ! ! . . .

^ Tangba Liwba, Tangba Liwba, Tangba Liwba. . .
Tangba Liwba, Tangba Liwba. . . Tangba Liwba. . . Tangba. . .
^ Anong ginagawa ko rito?!
^ Mama?! Bakit mo ko iniwan? Hindi ba’t nangako ka sakin?
^ Hoy! Akin na nga yang kotse-kotsehan ko! Agaw mo!!
^ Eh hindi naman turo sakin yan eh! . . .alam ko na!
^ Waaag!! Wag kang lumapit sa’kin!! Waag!! Araay!

- Dr. Toguin. . . paging Dr. Toguin. Your patient must have to be under control. Dr. Toguin please proceed to room 666.

^ Anong ginagaw mo sakin? Sulat lang naman ako ditto ah!
^ Nasan na sila?! Nipauwi mo nab a sila?! Sabihin mo balik balik sila dito ah?
^ Ano yan?! Waaag!
- Kanina pa ba nagwawala tang batang yan?
. . . opo Dok! Hindi na nga pa maawat eh
- Cge cge, ako na bahal rito. Asikasuhin mo na yung ibang pasyente run.

- Ibinilin ka sakin ng mga pamilya mo. Ang kaibigan na kinilala mong pamilya, iniwan ka. Walang nagmahal sa’yo. Inapi ka at lalong ibinaon sa lupa. Wag kang mag-alala, nandito lang ako para sa’yo. Gagamutin kita hanggang sa ika’y gumaling. Sa ngayon, matulog ka muna. Baka napapagod ka na. . .

^ Hindi ako titigil, minsan na ‘kong nangarap, kumilos at nabigo. Kung sa panaginip ko lang makikita at mararanasan ang mga mgagandang bagay, muli kong ipipikit ang aking mga mata. Kasabay ng pagkawala ng aking ulirat, ay ang panadaliang pagsukob at pagkalimot ko sa mga hindi kaaya-ayang bagay. At hanggang sa huli, sarili kong pagkatao ang huhusga sa mga kasamaang bagay na aking ginawa at maging sa kung ano ang narrating ko sa buhay.~

HUNTER X HUNTER: Ohayou song

Tanomi mo shinai no ni asa wa yatte kuru

mado o akete chotto fukaku shinkokyuu

fukuretTSURA no kimi

omoi dashite warau

KENKA shita yokujitsu wa

rusuden ni shippanashi daro

waraiau KOTO nanigenai kaiwa

mainichi no kurashi no naka de

dou datte ii koto

nani mo kangaezuni ukande kuru kotoba

"FU" to shita

shunkan ga taisetsu datte



Kimi ni "ohayou" tte itte MESSEEJI o nokoshite

boku no ichinichi hajime ni dekakenakya

marude nani mo nakatta mitai ni

denwa shite kuru kimi no koe ga suki nanda



Bukiyou ni natte ita nani ga jama shite

atarimae na koto ga futoumei ni natte

boku yori mo boku no KOTO o

umaku aiseru no wa

kimi shika inain datte

wakatte kuyashikattan dake do

sennyuukan tte jibun ni mo aru ne

douse DAME sa nante

jibaku mo sezuni

furidashi ni tatte tohou ni kurete mo

hajime no ippo sukuwarete miru



Kimi to kata o kunde kimi to te o tsunaide

koibito dattari tomodachi de itai kara

"ohayou" tte itte mata yume o misete

shizen na sono ikikata de ii kara sa



Minarete ita kimi no hen na ji mo

daiji na KOTOBA

kaku to shinsen ni mieru

sunao ni narenai sunao sa nanka ja

kimi ni nanni mo

tsutawaranai



mata "ohayou" tte itte mata yume o misete

kyou mo genki de sugosetara II yo ne

konna ni tanjun de atarimae na koto ga

hontou wa

ichiban miushinaigachi dakara ne



me o aketa mama

miru yumes

hiranai ashita e hakobu

Merry-go-round goes



Kimi to kata o kunde kimi to te o tsunaide

koibito dattari tomodachi de itai kara

"ohayou" tte itte mata yume o misete

shizen na sono ikikata de ii kara sa

TuyOng taLuLoT ng rosas sa CuBao

Tahak ng mga paang nangungumaliw sa panahong ligaw sa daan,
Hamak ang mga pagsubok ng mapaglarong mundo;
Isang panahon at lugar kung saan naging saksi ang madla,
Isang bangungot na patuloy na gumigimbala sa laman.

Nakaupo. Tulala. Lumuluha sa kanto ng sikat na tanghalan,
Patuloy na naghihintay sa isang pagmamahalang kinapos;
Nakagapos ang pag-asang ako'y iyong muling tatalikdan,
Sa oras na mawala ang pilat na iniwan sa isang pusong hikahos.

Pilit kong tinalikuran ang kahapong sumugat sa kasalukuyan,
Ngunit patuloy akong kinakalaban ng 'yong bangungot nang nakaraan;
Kung paanong muli babalik ang mga ngiti sa aking labi,
Pagmamahal mo'y siyang nais pa ring maikubli.

Oh anong hirap nang isang taong umiibig,
Kung sa oras ng kagipitan ay walang kakalingan;
Hirap at pagdudurusa'y sa'yo pa rin nakakilig,
Oh ang 'yong init nang yakap at halik ang siya pa ring aking laban.

Ikaw na sa aking piling ang bumuo sa pira-pirasong pangarap,
Ang kalakasan ng bawat pulsong uhaw sa iyong kalinga;
Ngunit ang Ikaw na siya ring sandigan at hanap ng aking lasap,
Ang siya ring kahinaan sa tuwing ako'y tanga.

Bakit nagkaganito ang kalagayan nang ating pagsasama?
Hirap at pagdurusa ng bawat isa'y 'wag nating hayaang mabalewala;
Bakit tayo nalagay sa isang sitwasyong kumplikado para sa ating dalawa?
Oh anong hirap kung umibig ang pusong walang humpay na magmahal.

Hayaan mong gawin kong muling mapupula ang mga nanuyot na talulot ng rosas sa Cubao.
Na siyang naging gana at sigla sa mga oras ng ating pamamasyal;
Hayaan mong hilumin ko ang sugat na bakas na iniwan sa atin ng Cubao,
Nang mamayaning muli ang dating hagikhigang dasal.

Oh sana'y ika'y muling makapiling,
Sa mga oras na ako'y namumutawi;
Pagtanggap at paglimot sa bangungot ng kahapon ang siyang tanging hiling;
Bawi at himok sa katatagan nitong pag-ibig ang siyang aking bawi.

aNg superHEROng pilaY

Wala ako sa kamalayan nang magsimula akong maging isang tagapagligtas ng aking sandaigdigan. Ni hindi ko nga rin alam kung panu ako nagsimulang makapagbigay ng aking tulong para sa iba eh. Ngunit kung ating susumahin at iisipin sa isang negatibong pananaw, may maganda bang naidudulot ang pagtulong para sa ilan na alam naman nating kaya naman nila ito kahit wala ang tulong ng iba? Damn it!

Hindi mabait?! Actually ang bait makikita lang yan sa isang taong may bait sa sarili. Oops...don't get me wrong, kahit papano naman may bait ako sa sarili. 'yun nga lang madalas itong absent, madalas present na naipapakita ko hindi sa aking sarili kundi sa ibang tao. Ayoko rin namang sabihing matalino akong tao, (kahit 'yun ang totoo) haha! gago! ayoko lang sabihin o isipin kong isa akong mangmang. Dapat nga wala sa bokubolaryo nating mga Pilipino ang pagiging bobo o mangmang eh. At bakit? alam mo ba kung ano ang buong kasaklawan ng salitang BOBO? aba! mahusay ka! hindi ka nga bobo!

Bakit? sino ka bang gunggong ka? hindi mo ba nakikilala ang sarili ko? masyado ka na atang maangas dude!!! bakit? kaya mo na ba ang bait jan sa loob mo?

Hindi pa nga sadyang nahuhubog ang buo kong kamalayan at pagkatao sa mga bagay bagay na akala ko'y wala sa mundo ko...masyado pang mahina ang tuhod para ilaban sa isang Bull fighting! asan ang apog mo! ulol!! hamunin mo sarili mo!

Maraming karanasan sa ating buhay ang tayo'y nawawalan ng bait sa sa sarili. Literal man nating sabihin na baliw o kung ano man, wala pa rin yung tinatatawag na pagmamahal sa sarili. Paano nga ba ako magsisimulang muli? Paano ko bibigyan ng pag-asa ang aking sarili gayong wala naman akong naaaninag na liwanag na mula sa kung saan. Marahil ay sadyang ayaw ko lang lingunin ang tamang landas. saan na nga ba ako patutungo?

Marami ang nag-offer. Marami rin ang pumansin. Mas lalo namang marami ang snobish. Ang choosy! wala namang dapat pagpilian! Gago! sa akin ka rin babagsak! tandaan mo yan! ako lang ang superHERO mo!! ngayon? kayang-kaya kong simulan 'yan! hindi sa kapwa ko o sa ibang tao kundi sa aking sarili. masyado na kong naagrabyado. tangina! haha! wala namang dapat ibang sisihin. Ako. ako. ako. ako ang lahat ng may kagagawan kung bakit ganto ako ngayon. Bakit? sinisi ba kita? hmmm...May makaintindi pa kaya? o sadyang ayaw ko lang pakinggan ang sasabihin ng iba?

Ngayon, handa na kaya akong harapin ang isang pagiging superhero ng aking sarili? kung marami akong nailigtas na ibang tao at ilayo sila sa madilim na kahapon, kaya ko na kayang tulungan ang aking sarili bago ako muling maging superHERO sa iba? Ayoko nang magsinungaling. sa huli ako rin naman ang talo. para saan pa kung muli kong bubuksan ang piping puso sa katotohanang pangyayari.

Hindi na ako ang superhero niyo ngayon. Hindi na ako ang superherong pilay sa sarili kong pagkatao. Hindi ako ang superHEROng pilay na hindi kayang tulungan ang sarili ko.
Ako na ngayon ang superherong tutulong para sa pagkatao ko.

Ako. Bilang iisang ako. ang superHEROng ako...

i HaTe gOodbYes>>>...

How will I get rid to this intense feeling of broken shield in my heart?
If no one else could make things possible in this world but YOU.
YOU that is someone I only NEED to swab this extreme pain in me.
How will I get over this great delusions in me if something
has never been built as a development?

A reminiscent of curse that will never be banished.
I hate this feeling of almost reaching the end.
If only I could do everything just to bring back the moments of gold together.
Sharing our laughter of tears.
Enjoying the warmth of our embraces.

How i wish that we are always been the same as what we were before.
How i wish that nothing had happened before.
That sooner or later, the real me can easily be brought back by YOU.
That sooner or later, the tenderness of your kiss would carried out again in YOU.

I really HATE this part of hearing GOODBYES in YOU!
I really LOVE this part of FOOLing myself that you are just falsifying me.
I REALLY REALLY HATE THIS PART!!!!!!!!
I HATE THE FACT that Your world is NOT already mine!

I HATE GOODBYES!!!

A LOVE LETTER (isang korning pag-ibig)

Sheryl… (Puppy love) hmm… parang aso lang ah.
Rema… (puppy love lang ulit) wala akong matandaan na nahilig ako sa aso
noon.
Dominique… (ang kulit, isa pang puppy love) pangatlong aso sa buhay ko.
Angela… (pag-ibig na kaya?) aba malay ko sa’yo??
Josephine… (unti-unti nab a kong nagmamahal?) hala lagot ka! Dumedede pa yan sa tsupon.
Joyce… (no comment na nga ko. Baka sugurin ako ng mga to)

Sila ang mga babaeng dumating at nagbigay kulay sa aking buhay. Maaga akong namulat pagdating sa usaping pag-ibig. Sino nga ba ako pagdating sa mga babaeng natitipuhan ko? Sino nga ba ako pagdating sa mga babaeng gusto ko lang maging kaibigan? Malaki. Malaking-malaki ang pagkakaiba. Pero tignan nga natin kung pwede mo sabihing gusto ko lang makipagkaibigan o ligawan ang isang babae. Oh pwede rin naming baka nagkakamali ka lang sa intension ko sa isang babae.

Sino nga ba ako pagdating sa mga babaeng natitipuhan ko? (pangit ata yung ginamit kong termino. Hmm… sige ganito na lang… sa mga babaeng gusto kong ligawan)

5. Kapag lumulukso-lukso ang dibdib ko kapag kaharap ko na siya.
: Paano mo malalaman?
 kapag mistulang kuneho ang mukha ko. Isipin mo humahaba yung tenga ko. Tapos may tumutubong mahahabang hibla ng buhok sa ilalim ng ilong ko…

4. Kapag medyo malagkit na ang mga tingin ko sa kanya.
: Paano mo malalaman?
 kapag amoy biko yung hininga ko…

3. Gagawa ako ng LOVE LETTER para sa kanya.
(masyado atang makaluma ang dating. Pero ‘wag ka!! Nilalanggam ang mga pambobolang sinasabi ko sa sulat. Tapos kilig naman ang loko!!)
:Paano mo malalaman?
 Isipin mo kung pano magsulat!! Huwag ka nga lang tatanga-tanga sa mga sinusulat mo. Dahil baka isampal pa sa’yo ang pagbibigyan mo niyan.

2. Naku!! Lagi na kong magpapapansin sa kanya.
: Paano mo malalaman?
 kapag nagagalit na sya sa’kin. Nananakit kasi ako kapag hindi ako pinapansin sa mga pagpapapansin ko. Oo!! Kokontra pa eh!! Upakan kita dyan eh!!

1. Madalas mo na kong makikitang nasa tabi niya. Ayoko na kasi siyang pakawalan para maligawan.
: Paano mo malalaman?
 makikita mong punung-puno ng mighty bond ang bag ko. Ididikit ko na yung sarili ko sa kanya para sigurado.


Naisip ko. Sagutin pa kaya ako ng babaeng liligawan ko? Sa tingin ko walang mag-aakalang sasagutin ako ng babaeng to. Tignan ko lang!!! Dahil maswerte ang sino mang pumana sa puso ko. Huh!! Matigas ata to!! Pero pagdating sa kanila, lalambot ata ang matigas kong puso. Unti-unti nila akong tinutunaw. Kasabay ng pagtunaw nila sa’kin ang pagtulo ng honey bee sa salivary glands at sweat glands ko. Pati na rin ang pag-utos na milyon-milyong mga nerves na sabihin sa hypothalamus ng utak ko na dapat akong kiligin. Para bang inuutusan akong panandaliang kumawala sa pagkatao ko.

Ibang klase pala talaga akong magmahal. Maloko. Mapaglaro. May magmahal pa kaya sa’kin kapag nabasa ‘to lahat nang mga babae sa world? Pero sige, kung gusto mo ‘ko, gusto na rin kita. Magkita ta’yo sa summit ng mt. Everest. Pero gusto ko mauna ka sa taas. Ibaon mo ang banderang may sulat na mahal na mahal mo ‘ko. Pero madali naman akong kausap eh. Kapag hindi mo na kaya, text mo lang ako sa mga numerong ‘to +632.926.8632.904. Dun na lang tayo magkita sa paanan ng bundok na inakyat mo. ‘Wag ka mag-alala andun na rin si Padre na magkakasal sa’tin. Oh diba? Express!! San ka pa? dito na. Dahil sikat ka ‘pag may WOW!!! It’s a WOW country! Balik na lang tayo nang ‘Pinas. Pa-autograph tayo kay Regine Velasquez. Siya na rin ang pakantahin natin sa kasalang magaganap. Basta ikaw magbayad ng TF niya. Pati na rin lahat ng kakailanganin niya at pagkain. Gayakan mo rin ako ng magarang barong na galing sa. Ano mahal mo ko??

Sino nga ba ako pagdating sa mga babaeng gusto kong maging kaibigan?

5. Lalapitan ko siya sabay tanong. “Hoy! Pwede ba kitang maging kaibigan?” mabuti naman kung ganon.
(Naalala ko. Ginawa ko to kay Jessica Fortich ewan ko ba kung may halong Uncle Sam ang babaeng to. Pero was ka! Maganda yan. Chinitah… cheetah…)
: Paano mo malalaman?
> lalapitan nga di ba?

4. Makikita mo kong nagbibilang ng pera sa wallet ko. Ililibre ko kasi siya sa Wendy’s… Wendy’s tapsilogan at iba pa.
: Paano mo malalaman?
> kapag naglalakad na ko pauwe.

3. Ipapakilala ko siya sa ilan kong mga kaibigan.
(Lintik to ah!! Dinaig pa yung gusto kong ligawan. Haneep!!! Hmm… pero ganun lang talaga ako. Sweet friend)
: Paano mo malalaman?
> ang kulit. Ang kulit kulit!! Untog na kita sa pader eh!!

2. Masyado akong makwento.
: Paano mo malalaman?
> speechless na ko sa susunod na makakaharap. Kaya dapat ikaw lagi una. Haha.

1. Masyado na kong madaldal.
: Paano mo malalaman?
> kapag wala ng pwet ang mga manok ng kapitbahay.
Never ako nagging joker sa mga kaibigan ko. Obvious naman diba? Ang corny ng mga banat ko. Pero tumatawa naman sila eh. Tumatawa sa sobrang kakornihan. Kaya hayun, tumatahimik na lang ako. Para mahalata nilang napapahiya ako.

Pansin ko lang, sa mga sinulat ko sa itaas, pwede mo palang masabing gusto kong maging kaibigan ang isang babae kahit na ang mga kinikilos ko’y parang nanliligaw na ako sa kanya. Hmm… patunay lang yan na ipinanganak akong sweet sa mga babae. Wahahaha… sweet nga bas a mga babae o sadyang babaero lang talaga? Woooh!! Hindi rin!!

Sa totoo lang, lahat ng mga nagging karelasyon ko, isa sa kanila ang nanligaw sa akin. Nagulat ka? Sus. Hindi na nakakapagtaka pa!! Sa mukha kong to?? Haha… sa panahon ngayon? Pwede nang manligaw ang mga babae. Pero bumilib ako sa babaeng to. Hindi ko alam na matututunan ko siyang mahalin. Sa totoo lang, ayoko ng babae ang nanliligaw sa mga lalaki. Pero dahil sa ipinakita ng babaeng to, iniba niya ang pananaw ko.

Second year hayskul ako nun. Tandang-tanda ko pa. Dahil sa ako ang 1st honor sa klase, ako ang ipinanlaban noon sa Science Quiz Bee. Tapos etong babaeng to na itago na lang natin bilang isang “Mistery Girl”, ang nagging representative ng kanilang klase. Sa labas ng pintuan kung saan gaganapin ang Quiz Bee kami nagkakilala. Nagbabasa ako nun ng libro tapos kinausap niya ako.

“Hi! Ako nga pala si… (banggit ng kanyang pangalan).” At sabay nagpakilala na rin ako.

Matapos kaming magkakilala, hindi ko na siya pinansin, sa halip ay pinagpatuloy ko na lang ang pagbabasa.

“Goodluck nga pala mamaya para sa quiz bee ah. Balita ko magaling at matalino ka raw sa klase,’ banggit niya.

“Ah hehe… good luck din sa’yo ah” sagot ko.

Hindi ko alam kung naging suplado ba ang dating ko sa kanya. Basta ang nasa isip ko sa mga panahong iyon, ay ang nasabing paligsahan.

Nagsimula at natapos na rin ang Quiz Bee. Hindi mahirap at hindi rin naman madali. Nasungkit ko ang unang karangalan.

Nilapitan ako ni Mistery girl.

“Congratulations! Magkita tayo bukas ng uwian sa may bench”. Sabay takbo naman nito paalis.

Inisip ko, ano naman ang gagawin naming sa bench kinabukasan? Feeling close! Hindi ko na siya hinabol nung umalis siya (in what reason?). I just let them go at umuwi na lang ako.

“Pupunta ba ‘ko bukas para makipagkita sa kaniya sa bench?”

Pinag-isipan ko talagang mabuti kung kailangan ko ba talagang pumunta. Nakakahiya naman. Pero bahala na si Darna. Bahala na kung ano mangyari.

Kinabukasan, nasalubong ko sa grounds si Mistery Girl. She tap my shoulder and say…

“Mamayang uwian ah!”

Napatango na lang ako. Hindi na rin naiwasan ng barkada ko ang magatanong matapos mangyari ‘yon.

“Nak ng jueteng ka tol! Sino nanaman ‘yon? Tirahan mo naman kami ng babae. Halos lahat na ata ng babae dito sa campus nakamata sa’yo eh! Sambit ng kabarkada.

“Mga mukha kayong kulugo! Tigilan niyo nga ko! Alam niyo mejo iritado ako sa babaeng ‘yan ah. Feeling close. Akala mo kung sinong makapagtanong at mag-alok. Pasalamat siya’t may itsura siya.”

Tapos na ng klase. Malamang at uwian na. Huli na naming pinalabas ang section namin. Dinatnan ata ng menoposal stage yung teacher namin. Pinaginitan na naman kami. Kaya nang matapos kami, agad na akong dumeretso sa bench.

“Pasensiya ka na ah, huli na naman kasing pinalabas ang klase namin eh. Kanina ka pa ba dito?” Tanong ko sa kaniya.

“Ah hindi. Ok lang yun. I have just arrived. Perhaps only five minutes have been already left when I sat here.”

“Pasensiya ka na talaga ah. Teka nga pala, what’s your concern? Anything has something important to say?”

“Meron. Meron akong gustong sabihin sa’yo. Marahil ay nagtataka ka kung bakit andirito tayo ngayon. Kahapon lang tayo nagkakilala. Oo, ikaw kahapon mo lanbg ako nakilala, pero ako matagal na kitang kilala.”

“Ako? Matagal mo ng kakilala? Pero paano?”

“Marami akong pinagtatanungan, kaya marami akong nalalaman tungkol sa’yo.”

“Napaka misteryoso mo naman kung magsalita”

(panandalian siyang napatahimik. Tulala. Hindi mo maintindihan kung nagugulumihanan siya na ewan. Hindi naman siya mukhang natatae. O naiihi. Ewan.)

Tahimik niyang ibinulong ang pangalan ko. Katamtaman ang lakas para sa distansiyang kinalalagyan naming dalawa. Sapat ang lakas para marinig ko ang bawat babanggitin niyang salita.

“Mahal Kita!!!”

(gaya ng dati, tumakbo na lang siya bigla. Tinangka ko sana siyang habulin pero hindi na siya nagpahabol pa. hikhik. Sadyang ayaw ko lang)

Napa upo na lang ulit ako bigla sa may bench. Paulit-ulit na bumabatingaw ang mga huling salitang kanyang binanggit sa aking nga pandinig. Hindi ko alam kung hanggang saan magtatapos ang nasimulan naming pagsasama. Kahapon ko lang siya nakilala pero pakiramdam ko, magiging espesyal siya para sa’kin.

Araw-araw niya kong pinupuntahan, araw-araw niya rin akong binibigyan ng sulat. Akala mo kung makabigay ng sulat eh hindi dingding ang pagitan ng aming silid. Araw-araw niya ring sinasabing “mahal na mahal kita”. Halos araw-araw ‘pag nagkikita kami, siya ang lalaki. Halos araw-araw nariyan siya para ipakita niyang mahal miya ko. Walang katapusan ang oras ng panunuyo niya sa’kin ‘pag nagkikita kami sa skul.

“Bakit mo ginagawa ‘to? Bakit halos araw-araw mo kong sinusuyo? Hindi ba’t ang pangit tignan na ang babae ang nanliligaw sa lalaki?” Tanong ko sa kaniya.

“Mahal kita. Ginagawa ko ‘to dahil alam kong hindi mo ko mapapansin. Kaya ako ang gumagawa ng paraan para maging tayo”

“Maging tayo? Anong ibig mong sabihin?” Tanong ko sa kaniya.

“Tatanungin kita…mahal mo ba ‘ko?”

“Hindi kita maintindihan, hindi ganyan ang pagkakakilala ko sa mga babae”

“Pwes ibahin mo ako sa kanila. Esperada na kung desperada. Basta ako ipinaglalaban ko lang kung ano ang nararamdaman ko para sa’yo” Sambit niya.

“Alam mo, ayaw kitang pahirapan. Pero…”

“Pero ano? Hindi mo ko mahal? Ayokong pilipitin ka, pero gusto kong marinig sa’yo na sinasagot mo na ko kahit hindi mo ako mahal. Dahil alam kong matututunan mo rin akong mahalin. Gagawa ako ng paraan para ‘dun”. Paliwanag niya.

(Hindi na ako nag-isip, masyado akong naguguluhan sa mga pangyayari. Bigla na lang pumasok sa isip ko ang mga sinabi niyang “matututunan ko rin siyang mahalin”)

“Oo, sinasagot na kita!!!”

(Tumakbo na lang ako paalis. Naging bastos man ako sa kaniya, wala na kong magagawa pa)

Lumipas ang oras, araw, buwan at panahon, naging normal ang pagsasama naming dalawa bilang magkasintahan. UNTI-UNTI NIYANG TINUTURUAN ANG PUSO KONG MAGMAHAL. Sinulatan niya ko para sa limang buwan naming pagsasama.

Dahil sa parang kaibigan din ang turing namin sa isa’t isa, “Pare” ang tawagan naming dalawa. Nakakatuwa nga eh. Pero bago niya ibigay yung sulat. Kinanta namin yung theme song naming dalawa. Sabay kaming nagbilang hanggang tatlo habang yakap ang bisig ng bawat isa…at sabay awit ng…


When the visions around you,
Bring tears to your eyes
And all that surround you,
Are secrets and lies
I’ll be your strength,
I’ll be your hope,
Keeping your faith when it’s gone
The one you should call,
Was standing here all along…

And I will take
You in my arms
And hold you right where you belong
‘till the day my life is through
This I promise you
This I promise you…

Nagkatitigan kaming dalawa. Sabay hinalikan ko siya sa mga namumula at maninipis niyang mga labi. At sabay yakap ko sa kanya ng mahigpit. Ayaw ko na siyang bitawan. Ayaw ko na ring matapos ang gabing yaon. Bago kami magkahiwalay, binigyan ko siya ng isang lupon ng mga mapupulang rosas at kakabit ng isang nakarolyong liham. Kapalit ng aking pag-abot na iyon, ay binawian niya ako ng halik at isang liham na nakapaloob sa isang sobreng halatang pinagkagastusan.

Agad kong binasa ang liham pagdating ng bahay.


March 14, 2004

To my ever dearest “PARE”

First I just want to say hi! Hello! I know and you know how much I LOVE YOU and even though there are times we misunderstand each other, every moment I spent with you are the best treasured times in my life. I’m very glad that you’re here beside and I thank the Lord for giving you to me. I hope that you won’t change and I hope that you’ll forever be like that ang whenever I feel lonely, please smile for me coz’ it really makes me feel happy again. I know that I’m not a perfect girlfriend and I know that there are times that I too commit mistakes, I just hope that whatever happens, you’ll always there beside me and I will always solve our problems together.

Long hve I benn searching for a person who is kind, hearted. A person that will love me for what I am, I guess I found that person!!! IN YOU!!! Thanks for all the love and care you are showing me, “sana hindi ka magsawa”. You’re the very person that gives me strength and inspiration, you’re that person that I cherish and forever shall hold, you’re my everything and I hope that you’ll stay with me forever!!! I know that sometimes “makulit ako” and sometimes very stubborn, I thank you for the times you were there for me and I thank you for the times you hold me in your loving arms. Alam mo there are times that I would think “what am I now without you? Can I this be happy without you?” But you know the answer is deep whithin and I know that no one could ever replace you here in my heart…siguro nakakainis ako, kasi sometimes ‘di ako open sa’yo, laging may problem, very makulit, pasaway, isip bata, baby talk at crying baby! BUT I CANNOT LIE TO MYSELF HOW MUCH I NEED YOU IN MY LIFE. I’m very much afraid siguro that someone might take you away from me, I’m afraid siguro that someday you’ll lose your love for me, I’m very sorry if sometimes I hurt you by the words I say, I’m sorry by making you feel that I’m not the same. You’ve given me a special gift I’ll always cherish. THE GIFT OF LOVE. The love that you’ve given, change me a lot. For me nothing will ever change. Between the both of us. I NEED YOU HERE IN MY LIFE. Pls. don’t evr let go. I need your smile and the special love that we shared. I wish na san magtagal pa ang relationship natin. More on…let’s renew our love, let’s be the best that we can be!!! Although…!!! The warmth of your embrace is the only thing I need to move on that happines that we shared are the most joyous moments in my life. I LOVE YOU!!!


HAPPY 5TH MONTHSARRY!!!
I LOVE YOU! TAKE CARE!

Always love and care,
Your PARE

Pagkatapos kong basahin ang sulat niya, tinabi ko agad sa isang kahon na nagllaman lang ng puro sulat niya. Halos mapuno na ang kahon.

Heto, ang liham na ibingay ko sa kaniya. Gumawa ako ng isang tulang makakapagsabi kung gaano siya kahalaga sa aking buhay.



March 14, 2004

Dear “PARE”

Just a short poem for you.

Little did I realize
The first time we talked
That one day I would tell you
“I love you more than life itslef”

Little did I realize
The first time I hold you
That one day I would come
To need you so much

Little did I realize
The first time I kissed you
That one day you would become
the most important person in my life.

There was so much I did not realize
Until I met you…
But now that I have,
I know that I want you,
I need you and I LOVE YOU ALWAYS!!!

HAPPT 5TH MONTHSARRY

Your “pare”

Natulog na ko ng gabing yaon. Kinuha ko yung mp3 ko at magdamag kong pinatutog ang kantang “THIS I PROMISE YOU”

…’Till the day my life is through…
…THIS I PROMISE YOU!!!
…THIS I PROMISE YOU!!!

~wakas~

PLUMAHE

“Ipagpapatuloy ko ang pagsusulat. Ipagpapatuloy ko ang talento at pagkakataong ibinigay sa akin ng Diyos para makapagsulat. Marami pa kong mahahawakang iba’t ibang klase ng pluma. Marami pa kong papel na gagamitin para pagsulatan. Dito ko nahanap ang kaligayahang matagal ko nang pinapangarap. Dito ko huhubugin ang aking isipan at pagkatao. Hindi sa kalayaan kong makapagsalita kundi sa paghawak ng aking pluma.”

Nakakasawa naman ang pang araw-araw kong routine. Paano ko kaya malalagyan ng kakaibang twist ang aking kwento? Magbakasakali kaya akong magsulat? Hmmm…may maisulat naman kaya akong maganda at kapakipakinabang? Pero magandang ideya yun ah! Minsan ko lang gagawin ang mag-feeling kwentista. Kaso napapagod na ko, pagod na pagod ako sa mga pangyayaring hindi ko maipaliwanag. Ay puta! Shit! Gago talaga ‘tong mga asong ‘to. Kung saan-saan nagkakalat ng dumi. Naman! Tsk tsk! Mejo mahaba pa ang lalakarin ko hanggang sa sakayan ng Cubao. As usual, routine ko ang paglalakad pauwi. Minsan naisip kong magsawa sa mga ginagawa ko. Hindi maiwasan eh. Pero ganun talaga. Haaay…buhay estudyante nga naman. Kakabit dito ang paglalakad. Masyadong naaabuso ang mga paa ko sa paglalakad. Pero wag ka mag-alala, walang kinalaman ‘to sa kwento. Sadya nga lang nakakaramdam ako ng pagkapagod at panlulumo sa tuwing tatahakin ko ang aking daan pauwi. Ngunit bago pa man ako tuluyang mahimatay sa sobrang pagod, gaya ng gusto kong mangyari ulet, hahawak ako ng pluma.
“Ma, bayad nga ho. Isang Cubao. Estudyante.”


Ramdam ko kung gaano at paano kami nabibilang sa malaking bahagdan ng populasyon ng bansang may pamilyang nagugutuman. Laki man ako sa pamilyang may masasarap na kayang maihain sa hapag kainan, madali naman itong naagaw ng mga may kayang umalipin sa amin. Mag diyos diyosan sa lipunan na ang ikinabubuhay ay ang yaman ng iba.

“Manong, bayad daw ho.”

Subok na manggagawa ang tatay ko. Kayod kalabaw sa pagtatrabaho. ‘wag lamang niyang makakaligtaang gumamit ng nebulizer bago sumabak sa trabaho. Tiyak, hihingalin siya. Sing bilis naman ng pagong ang pagtakbo ng oras ng Nanay sa pagtatrabaho niya sa ibang bansa. Halos di matinag at ayaw nang umuwi para tuloy tuloy ang suntento sa pamilya. Mabagal. Nakakainip. Sabik na sabik akong mayakap siya.

Lima kaming magkakapatid. Si Jennifer na nakapangasawa na may asawa ng iba, si Jennilyn na may sarili ng pamilya, si Alvin na ipinagpalit ang pag-aaral para sa barkada, ako na siyang bida sa kwentong ito at kasalukuyang nasa kolehiyo at suwail na anak at ang bunsong si Jason na walang ginawa kundi ang pikunin ako sa kakulitan.

“Manong, para lang ho sa tabi”
Araw-araw kong nilalakad ang overpass sa cubao. Ang kwadradong daan na nagdurugtong sa destinasyon ng aking mga pangarap. Mabibilis ang mga sasakyang naguunahan sa ibaba, kasabay ng mapanghing amoy ng hangin na nasasalubong ko sa aking nilalakaran. Tumutunog ang mga basong may lamang kaunting barya. Doon di’y makikita ang alagad ni BF sa di kalayuang lugar.
“Manong bayad ho, isang Tungko. Estudyante”

Haay…sa wakas. Ang hirap talagang makipagsiksikan sa terminal na ‘to. Rush hour talaga. Napabuntong hininga na lang ako sa pangyayari. Pinagmasdan ang maalinsangang kalye sa bintana aking kinauupuan. Isinandal ang likod at ipinikit ang mga matang namumungay.

“Jepoy! Handa na yung baon mo. Ilagay mo na ‘to sa bag mo. Magdali ka at baka mahuli ka sa klase mo”. Sambit ni Inay.

“Opo nay! Nariyan na po. Nay, mahirap ba yung mga araling ituturo ni Titser? Tanong ko kay Inay.

“Hindi naman anak, kaya mo ‘yan anak! Ikaw pa! nag-aral naman tayo kagabi ng mga aralin mo di’ba? Oh sige na, pahatid ka na sa tatay.”

“Sige ‘nay! Sarapan niyo ang pagluto ng uulamin naming mamaya ah”. Paalam ko kay Inay.

Nasa private school kameng lahat na magkakapatid. Kasabay ko sila ate at kuya sa pagpasok sa iskwela. Kapag maaga pa at wala pang teacher, nagpupunta muna kami ni kuya sa playground. O kung di kaya’y binibisita naming sila ate sa mga klase nila at ‘pag nagkataong wala pa silang teacher, niyayaya naming sila. ‘Yun nga lang, madalas silang tumanggi kasi may mga kasama silang kaklase. Sa pagkakataong ‘yon, dumederetso na kami ni kuya sa kanya-kanyang klase.

Masaya pala ang buhay estudyante. Bukod sa naeenjoy ko ang aking sarili, ang dami ko pang natututunan. Kung tutuusin, bago pa man ako mag-aral, marunong na kong bumasa at sumulat. Sadya kasing ginagampanan ni Inay ang mga responsibilidad niya sa amin bilang isang Ina. Maaga niya kong pinahawak ng anumang uri ng panulat. Nabigo man siyang itama ang pagsusulat ko sa kaliwang kamay, natutunan ko namang mahalin ang paghawak nito.

“Good Morning grade 1 St. Charles. My name is Ms. Madelyn Pae”. Sambit ng aming guro.

“Good Morning Ms. Pae!”

Whole day ang pasok. Harsh para sa isang elementaryang tulad ko. Dalawang beses ang break time naming. Breakfast at lunch. Lagi kaming pinapabaunan ng nanay ng pangbreakfast. Kaunit lang ang inilalagay niyang pagkain kasi may lunch pa naman kami mamaya. Dahil saw ala akong lunchbox, sa isang lalagyan n’ya lang inilalagay ang pagkain at saka isinisilid sa supot. Bago pa man magumpisa ang klase, lalabas muna ang lahat. Pipila ng maayos sa corridor para isagawa ang pangaraw-araw na flag ceremony.
At pagkatapos nun, kanya-kanya na kaming kuha ng rosaryo sa bag para idasal ang bawat mistery nito. Tiyak na mapapagalitan na naman ako ni teacher, madalas kasi akong makatulog. Madalas pagkatapos naming magdasal, lagi akong naiiwang nakayuko. Matagal na pagkakayuko. Hanggang sa makarinig na lang ako ng malakas na hampas ng libro sa desk ko.

“Amen!” at sabay sermon ni teacher.
Umpisa na ang klase. English ang first subject namin. Para maiwasan ang maagang paglalapang ng mga gahamang alagad ng batas sa silid-aralan. Utos ni Ms. Pae na ilagay ang mga lunchbox sa gilid ng pader. (ayos talaga ‘tong si teacher. Haha. Hindi na maagang mauubos ang baon ko) wala nga pala akong lunchbox, pero hindi siguro problema ‘yun. Ilalagay ko na lang sa dulo yung baunan kong nakasupot. Sinisiguradon talaga ni teacher na walang matitirang pagkain sa bag namin. Iniinspeksyon. Halos maubos nga ang oras namin ng dahil dito eh. Kung bakit naman kasi may mga alagad ng batas na sadyang gahaman akong kaklase eh. Pati tuloy yung klase nagagamabala. At para naman hindi masayang ang oras ko, nagsususlat at nagdodrowing ako ng kung anu-anong bagay. Mabilis maupod ang lapis ko. Kawawa sa kaliwang kamay kong pagkadiin-diin kung sumulat. Gumagana na naman ang imahinasyon ko. Pangunahing karakter sa mga idinidrowing ko ang mga kaklase ko. May kanya-kanyang deskripsyon at posisyon. Present si Mayor. Gayundin si Vice mga konsehal at Congressman. Sa susunod, mga karakter na sa kamara ang mga pangunahing tauhan ko.

“Where is your lunchbox?” Tanong ni Ms. Pae.

“Heto po teacher, I don’t have lunchbox” sambit ko sa kanya.

“O sige, lagay mo na ‘yan ‘dun”

Mahigit kalahating oras pa tatakbo ang klase. Tiyak maraming ituturong aralin si Ms. Pae. Marami na naman akong matututunan at masusulat sa notebook ko.

“Our lesson for today is about Rhyming words”
“Rhyming words?” tanong ko sa aking sarili. Hmmm…mukhang mabubusog na naman ang utak ko ah.

“Rhyming words are words with the same ending sounds”. Paliwanag ni teacher.

“For example, PAT-SAT, MAD-SAD, SCHOOL-COOL, BOARD-BORED”. Dagdag pa nito.

Madali lang pala ang lesson namin ngayon. Sana ganito lang din kadali ang mga susunod naming aralin. Isa-isa kaming tatawagin para magbigay ng halimbawa ng rhyming words. Haaay…sistema talaga ni teacher Ms. Pae oh. Ang bagal-bagal. Ang bagal ng paraan ng pagtuturo. Sana naman marami pa siyang maituro.

“Ano?? Limang minuto na lang ang oras na natititra? Next subject na? nakukulangan naman ako sa sa aralin!. Haayy.. bahala na,. magsusulat na lang ako”. Sambit ko sa aking sarili.

Aktibo ako sa klase. Laging nagrerecite. Bibo at may kapilyuhan din. Bukod dito, sipag-sipagan din ako sa klase. Katunayan nga eh nakuha ko ang “Most industrious award”. Hindi ko nakuha ang karangalan na to ng dahil sa nagpaalipin ako. Sadya lang na maaga akong dinisiplina at tinuruan ng tamang pag-uugali ng aking mga magulang.

Kriing! Kriing!

Hindi ‘yun tunog ng telepono mula sa opisina, kundi hudyat ng breakfast time
namin. Sa wakas ay makakalapang na ang mga alagad ng batas.

“Goodbye class!” Sambit ni Ms. Pae.

“Goodbye and thank you Ms. Pae! Thank you for teaching us, I’ll study my lesson tonight. God bless us!”

Kanya-kanya nang kuha ng lunchbox. Hinayaan ko muna sila at pumunta muna ako sa cr para umihi.

Pagbalik ko, sobrang ingay ng mga kaklase ko. Kahit kumakaen sige pa rin sa pakikipaghuntangan. ‘yung iba nambuburaot ng baon. Yung iba naman, nagpapaburaot. Hay naku! Makakain na nga.

“Ano?? Nasaan na yung baunan kong naka supot?? Napakaloko talaga ng mga kaklase ko! Hindi na sila naawa sa patpating gaya ko.

Dali-dali akong nagpunta sa harapan para ipagsigawan kung sino ang kumuha ng baunan ko. Walang umiimik. Tila mga binging walang alam sa pangyayari. Hindi ko naman matukoy ang baon ko dahil hindi ko rin alam ang inilagay na baon ni inay. Kaasar! Pinuntahan ko si teacher para magsumbong sa pangyayari.

“Teacher! Teacher! May kumuha po ng baunan ko!” sumbong ko kay teacher.

“Huh? Bakit? Saan mo ba inilagay ang baunan mo?” tanong ni teacher.
“Doon po sa dulo, dun po malapit sa basurahan.” Buong galang kong pagsagot.

“Ano? Baunan mo bay ‘yun? Naku iho, akala ko basura kaya itinapon ko sa basurahan. Magdali ka dahil ngayong oras kinukuha ang mga basura sa bawat silid”

“Waah! Bakit niyo tinapon! Huhu”

Dali-dali akong bulmalik sa silid sa pag-asang maabutan ko pa ang garbage collector ng school. Pero nabigo ako. Nakuha na ang mga basura. Anong gagawin ko! Haay…

Dismayado akong nagpunta sa canteen. Wala na kong nagawa kundi bumili ng makakain. No choice na ko. Babawi na lang ako ng kain mamayang lunch.
Kriing! Kriing!

Tapos na ang break time. Pupunta na ko sa room. As usual, tatamarin na naman ako sa susunod naming subject. Nakakatamad kung magturo ang susunod naming guro sa Filipino. Lumalabas pa naman ang kapilyuhan ko kapag tinatamad ako.

Haay…. ‘di bale, isang oras na lang eh lunch break na. hmmm…eto na naman ako. Umaandar ang kapilyuhan. Haha. Akala ni Ms. Ragasa nakikinig ako sa kanya. Wala talaga akong magawa. Ewan ko ba kung bakit tamad na tamad ako sa mga oras na ‘to. Haay…

“At-ang-pam-ban-sang-ba-ya-ni-ng-Pi-li-pi-nas-ay-si-Jo-se-Ri-zal” sambit nito.

Lintik ‘yan. Sino ba namang estudyante ang gaganahan sa pagtuturo niya? Hindi na kami Prep para makabasa ng isang pangungusap ng ganyan kabagal. Anak ng tokwa naman ‘to si tister oh!

“Five, four, three, two, one…Kriing! Kriing!

Lunch break na! sa wakas at makakakain na ko ng masarap na luto ni inay.

Dali-dali akong nagtungo sa open canteen kung saan naghihintay si mama. Kasabay ko namang kumain sila ate at kuya. Sinigang na baboy ang ulam! Naku! Mapaparami na naman ang kain ko! Love ko talaga si Inay! Kainan na!

Habang kumakain kami. Ikinwento ko yung pangyayari kanina. Kaya naintindihan ni Inay kung bakit ako gutom na gutom.

Paboritong oras ko ang lunch break. Bukod sa kakain ako ng masarap na putahe ni Inay, bibigyan nya kami ulit na allowance para kung sakaling gutumin kami, bibili na lang kami ng makakain. Sa pagkakataong ‘yon, lagi akong bibili ako ng paborito kong nerds. maron yung dalawang flavors. Cherry at green apple! Hehe…paborito ko talaga.

Kriing! Kriing!

Naku, tapos na ang oras. Nagpaalam na ko nay Inay kasama na mga kapatid ko. Masaya akong bumalik sa silid-aralan. Bitbit ko ang nabili kong nerds sa open canteen. Hala sige. Habang nagkaklase si titser, walang tigil ang pagkaen ko sa paborito kong

nerds. kahit na alam kong bawal, patago kong kinakain ito.

Tahimik na nakikinig ang lahat sa itinuturo ni titser. Lahat bukas ang tainga. Lahat sarado ang bibig. Maliban sa’kin. Maya-maya’y hindi ko alam pinagmamasdan na pala ako ni titser.

“Akin na yang kinakain mo” utos ni titser.

“Opo, heto na po”

Buong takot kong ibinigay ang paborito kong nerds. hanggang sa pag-uwi hindi ko na nakuha pa. haaay…yung paborito ko pang nerds ang kinuha.

“Boss, excuse me po. Nasa Tungko na tayo”

“Ay manong, pasensya na po. Salamat po”

Natuto akong humawak ng pluma hindi dahil sa mga naging guro ko sa paaralan kundi sa gabay ng aking Ina. Maaga niya kong pinahawak ng anumang panulat na bagay. Kahit makadrowing ako ng may bilog na bubong ng bahay, siya ang nagturo at gumabay sa akin kung paano ito magiging tatsulok.

Paborito kong parte ng pag-aaral ang pagsusulat. ‘pag nagsusulat ako pakiramdam ko mas malaya ako sa lahat ng uri ng ibong lumilipad sa himpapawid. Pakiramadam ko



maraming nakikinig sa’kin. ‘Pag nagsusulat ako, absent si Mayor. Gayundin si Vice, mga konsehal at Congressman. Absent din ang mg pangunahing tauhan sa kamara. Walang kumikilatis sa’kin kapag hawak ko aking pluma.

Maaari ngang patapos na ang araw ko. Malapit na kong makauwi sa bahay. Nakababa na rin ako sa bus na aking sinakyan. Lalakarin ko na lang ang mahigit isandaang metrong distansya ng bahay mula sa kinatatayuan ko ngayon. Maipapahing ko na rin ang mga napapagod kong paa. At sa bawat pag-hakbang nito, naghihintay ang magandang bukas na muli kong sisimulan sa pamamagitan ng muling paghawak ng pluma.

Magsusulat ako.

AKO mismo...

Ako si JESUS BELLO GUINTO oh
Mas kilala sa tawag na JESSIE at JEPOY. EstuDyaNTe muLa sa UNiBerSiDad na UTAK ang LAGing pinapaGANa at hiNdi aNG yamAN ng BuLsa. Ang POLITEKNIKONG UNIBERSIDAD NG PILIPINAS (PUP) sa Sta. MesA, ManiLa. MuLa sa koLehiYo ng mGa fuTure MeDia PRActiTiOners (KOLehiYo ng KOmunikasYon). KumukuHa ng kurSoNg maghahaTid sa akiNg mga pangArap at humuhuBog sa aking Mga kakaYahan biLang tagaPangpangArap sa MUnDong iTo, ang BATSILYER NG KOMUNIKASYONG PANANALIKSIK (BacheLor's DegreE in COmmuniCaTion ResEarch).

*Matangkad, chinito (raw), singkit (favOriTe part ko ng mukha ung maTa koh, waLa Lang). KiLLer smiLe (daw). MadaLas Lang akOng nakangiti. May pagka magulo kung minsan (madaLas aTa, LaLo na 'pag kasAma kOh mga KAibigAn kOh). Outgoing perSon. Game akOh sa mga outdoOrs activitieS. MahiLig akong paganaHin ang uTak kOh. I Love trivias and BRAin tisSerS. PinapaganA KOh ang utak sa LAHat ng mga bagaY na masarap bigYan ng sOLusYon. MabusiSi ako sa mga bagOng impOrmasYong naLaLaman koh. PuNong punO AKo ng pangarAp sa buhaY.Open sa Lahat ng bagaY. Bukas at maLawak ang akiNg pag-iisip. LahaT Na ata pinapangaRap koh na. CoOL kasama. Yun nga Lang, hinDi akO MARunong mag-joke. PerO Asahan mung mapapataWa kiTa dahiL Sa kakaibaNg epekTo ng paghagaLpak kOh. HiLig ko ang manuod ng mga
dokYu. PangarAp kong makagaWa ng isAng makabuLuHAng dokumentarYo na mapapanUOd ng karamihaN. (Yung unaNg nagawa kONg dokYu, nasa pangangaLaga ng GMA7. Hndi mang pinaLad na manaLo, naging dokuMenTariSTa naman akoH). IdoL koh ang LAHAT ng mgA DOkumentarisTa. Batikan man oh hindi, LahaT SiLa hinahangaan kOh. MahiLig din akOng kumuha ng mga makabuLuhang LArawan. PaboriTo kOng subjeCt ang mga baTa at ang kaLikasan. Sa mga baTa koh nakikiTA ang kasiMpLehaN NG buhaY. Sa kaLikasan ko naman naKikiTa ang kagandAhan at mga biYayang natatanggaP KOh sa buhaY. PasSiON Koh ang THEATER ARTS. Ibang kaLigaYahan ang haTiD NiTo sa akin LaLo na't napapasaYa ko ang MGA ManunuOd koh. MaruNong akOng kumaNta. MaLamig (raw) pakinggan AnG BOses kOh. BuhaY KoH Naman ang MUSIKA. FrustRateD AKong makabuO Ng sariLing banDa. VocaList o gitariSta, pwde na sa'kin. Hindi akO kagaLinan sa pagtugtog ng giTara, matagaL na kasi akONg hindi nakapagaraL Ng pyesa ng mga bagOng kanta. Pero maY iLan naman akong aLam na tugtugin. MahiLig din akOng magsuLat. Kakaibang kaLayaan ang nararamdaman koh kapag nakahaWAk akO ng pLuma. Pangarap kOng maLinYA ANG pangaLan koh sa mga baTikang manunuLat ng bansa gaYa ni Jose RizaL, Ricky Lee, Jessica Zafra, Bob Ong, atbp. PagsuLat ng mga sanaYSaY AT ng mga maikLing kwEnto ang madaLas kOng isuLat. Isa akOng manunuLat na nangangarap na maunawaan ng baWat indibidwaL Sa mundo ang mga isinusuLat koh. MadaLi LANg akOng pakisamahan. 'wag ka LANg mahihiYang LApiTan akO. AkO YUng taOng HANDANG PAKISAMAHAN AT MAGING KAIBIGAN KA sa abOt ng aking makakaYa.

ULTIMO PISO (Ginto ng karangalan)

Malayo pa ang umaga, ‘di matanaw ang pag-asa.
Hanggang kailan matitiis ang pag-hihirap ko?
At sa dilim hinahanap ang pag-asa na walang landas.
Kailan ba darating ang bukas para sa akin?
Malayo pa ang umaga.

~Cattleya Malonzo

Hindi nalalayo ang aking pangarap sa mga kabataang nais makatikim ng kaginhawaan sa buhay. Mga batang abot pangarap ang pag-aasam sa mga masasarap na putaheng maihahain sa kanilang hapag kainan. Sino ang mas nararapat na mapabilang sa pagkakaroon ng marangyang buhay? Sino ang mas higit na nabibigyan ng pagkakataong marinig ang bawat hinaing ng bawat isa?

Sa patuloy ng pagpupumiglas sa mga rehas ng nakagapos sa mga kamay at paa, hatid nito ang isang hustisyang nais nating ipamukha sa lipunang ating ginagalawan. Karamihan sa kanila ay mas piniling akuin at tanggapin ang buha’y na minsa’y hindi naman nila aakalaing kanilang kakahantungan. Mas pinili nilang maging makuntento at tanggapin kung anumang estado ng buhay ang ipinagkaloob sa kanila. Mas pinili nilang harapin ang hamon sa kanilang buhay kung paano nila lalabanan ang mga kumakalam nilang sikmura.

Nung bata ako, hindi ko alam ang halaga ng bawat pisong ginagasta ko. Basta may makuha akong bagay mula sa baryang aking ginasta, masaya ako. Wala akong pakialam, kung san man nanggaling ang ginasta ko. Basta masaya ako at nakuntento sa bagay na nakuha ko. Ngingiti na ko. Bili rito, bili roon. Gastos dito, gastos doon. Ano nga ba ang halaga ng piso sa isang musmos na tulad ko? Ano nga ba naman ang kakarampot na barya para sa isang musmos na gaya ko? Kung ang kapalit naman ng bawat paggasta ay ang pag-ngiti ng aking mga labi at ng hindi matatawarang sukli ng kaligayahan. Ano na nga ba ang halaga ng bawat piso para sa mga tao?

Ang piso ng Pilipinas ay ang opisyal na pananalapi ng bansa. Nagmula sa salitang kastila na 'peso' ang piso na nangangahulugang “timbang”. Nahahati ito sa isandaang sentimos. Ang “PHP” ay ang kodigo nito sa ISO 4217. Ang Pilipinas ay isa sa mga bansang naging kolonya ng Espanya na gumagamit ng piso bilang kanilang pananalapi, katulad ng bansang Mexico, Colombia at Argentina. Noong Oktubre 2005, ang suplay ng piso ng Pilipinas ay umabot ng 56902 bilyong piso.

Hindi na nga mapipigilan ang pagbaba ng piso sa merkado. Halos hindi ka na mabusog sa katumbas ng isang dolyar sa piso. Ano pa nga ba ang patutunguhan ng ganoong kaliit na halaga? Ngunit kayamanan kung ituring ito ng ilan, katumbas ng kanilang ginto ng kaligayahan at karangalan ng kanilang buhay.

Para sa mga kumikita ng dolyar tulad ng Overseas Filipino Workers (OFW’s), sa unang tingin ay hindi mainam ang nangyayari ngayong paglakas ng piso kumpara sa dolyar. Maiintindihan naman natin ang sentimyento ng mga pamilyang nakatatanggap ng dolyar mula sa mga mahal sa buhay na nagtatrabaho sa ibang bansa. Mas magandang tumaas ang palitan (o humina ang piso) dahil mas maraming piso ang maipapalit sa bawat dolyar. Ibig sabihin, kahit na hindi tumaas ang ipinapadalang dolyar ng OFW’s, mas darami ang makukuha ng mga pamilyang naiwan sa Pilipinas sa sitwasyong mahina ang piso kumpara sa dolyar.

Simple lang naman ang lohika: mas maraming pera, mas maraming mabibili at maiimpok. Magkakaroon ng alokasyon hindi lang para sa mga batayang pangangailangan kundi para sa mga luho. Pero alam mo bang ang kabaliktaran (o ang malakas na piso) ay dapat na mas maganda para sa ating ekonomiya? Tandaan nating mas mababa ang halaga ng importasyon kapag mababa ang palitan ng piso kumpara sa dolyar. Sa pagbili ng mga imported na produkto at serbisyo sa mga dayuhan, ang Pilipinas ay nagbabayad sa kanila ng dolyar. Mas mababa ang palitan ng piso, mas kaunting piso ang kailangan kapalit ng dolyar.

Sa isang sitwasyong mataas ang palitan ng piso sa dolyar, nagkakaroon ng ilusyong may malaking pakinabang ang mga kumikita ng dolyar tulad ng OFW’s. Pero totoo mang mas maraming piso ang maipapalit sa bawat dolyar, ang “kaligayahan” ay pansamantala lamang dahil ang mataas na palitan ng piso kumapara sa dolyar ay mangangahulugan ng pagtaas ng presyo ng bilihin at serbisyo kahit na hindi ito agad-agad na mapapansin.

Sinasabing ang salapi ay hindi basta-basta. Kaya nitong kumitil ng buhay ng isang tao. Ang pera ay kayamanang maituturin ng ilan ngunit ni minsan at hindi kailanma’y kayang pantayan ng salapi ang lahat ng bagay sa mundo. Dugo at pawis nga naman sabi ng nakararami ang puhunan at nakataya upang magkaroon ng panggastos sa araw-araw.

Sa salapi na nga ba umiikot ang buhay ng tao? Salapi nga ba ang dahilan ng bawat isa sa atin kung bakit tayo tumapak sa apat na sulok ng silid-aralan ng paaralang ating pinasukan? Sa pera na nga ba nakasalalay ang magandang kinabukasan ng bawat isa sa atin?

Hindi na nga mapipigilan ang paglobo ng populasyon ng bansa, ngunit ikaw bilang isang mamamayang Pilipino, may naisip ka bang kaparaanan kung paano itataguyod ng bawat Juan dela Cruz ang bansang Pilipinas? Patuloy ang pagbagsak ng ekonomiya ng bansa, tila isang kumunoy na humihila sa ating paanan pababa. Dumarami ang mga taong mang-mang at walang pinag-aralan. Patuloy na dumarami ang hindi man lang nakapasok ng paaralan. Dumarami ang bilang ng mga hindi marunong bumasa at sumulat. Mga taong isinakripisyo ang kanilang mga pangarap sa buhay bunsod ng mga kumakalam na sikmura. Ngunit may magagawa nga ba sila? Kung ultimo piso na sana’y ipandaragdag nila sa pamasahe papuntang paaralan at nakalaan na para sa kanilang ipanlalamang tiyan? Kung ultimo piso ng kanilang kabuhayan ay hindi sila maidala ng sasakyang maghahatid sa marangyang buhay na gusto nilang kabilangan? Sayang nga naman ang mga pagkakataong pinalipad at itinapon natin sa himpapawid. Maraming nagkibit-balikat. Walang pinatunguhan. Maraming nasayang. Maraming walang kinalagyan.

Ako, bilang isang estudyante at mamamayan ng bansang hindi nawawalan ng pag-asang makaahon, ay patuloy na mangangarap at magpupumiglas sa mga nakagapos kong mga pangarap. Patuloy na hindi hahayaang hindi mapakinggan ng kapwa ko Pilipinong patuloy na nagugutom at naghihirap. Minsan na kong nangarap, kumilos at nabigo. Kung sa panaginip ko lang makikita at mararanasan ang mga magagandang bagay, muli kong ipipikit ang aking mga mata. Kasabay ng pagkawala ng aking ulirat, ay ang panandaliang pagsukob at paglimot ko sa mga hindi kaaya-ayang bagay. At hanggang sa huli, sarili kong pagkatao ang huhusga sa mga kamaliang bagay na aking nagawa, at maging sa kung ano ang narrating ko sa buhay.

Isa akong lakas at utak sa lipunang aking kinabibilangan. Ito ang aking maipagmamalaking kayamanan ng aking buhay. Alam komg may kaya akong gawin na naiiba sa lahat. Hindi lang basta piso sa aking lukbutan ang maituturin kong ginto ng aking karangalan. Kaalaman, karukhaan at katibayan. Ang aking baon sa araw ng aking pag-alis. Sandata at kalasag sa mga pumipilay ng aking mga paa.

Once I became a Penholder

Reverence for life affords me my fundamental principle of morality, namely, that good consists in maintaining, assisting and enhancing life and that to destroy, harm, or to hinder life is evil. Affirmation of the world – that is affirmation of the will to live, which appears in phenomenal forms all around me – is only possible for me in that I gave myself out for other life.
How is one to live a moral and compassionate existence when one is fully aware of the blood, the horror inherent in life, when one finds darkness not only in one’s culture but within oneself? If there is a stage at which an individual life becomes truly adult, it must be when one grasps the irony in its unfolding and accepts responsibility for a life lived in the midst of such paradox. One must live in the middle of contradiction, because if all contradiction were all eliminated at once life would collapse. There are simply no answers to some of the great pressing questions. You continue to live them out, making your life a worthy expression of leaning into the light.
When I was a young boy, young enough to make my dreams possible and clearly visible in my thoughts, I wanted what many people around me during my childhood days wanted. I wanted to be dressed like what doctors wear on, carry the suitcases like what businessman do, drawing a plan for a building in an enormous sight of construction area, with these lots of construction workers obeying my plea. But above all these great delusions of mine are going to ruin if I weren’t able to consider that I want to eradicate the feeling of apprehensiveness in leaning forward to achieve my tremendous dream of being a penholder.
Every person can be a penholder from their selves. Write what they want on a clean sheet piece of paper, say what they want, and discuss what they want. You are being freed, once you became a penholder from yourself. That’s why being a penholder for me, is one thing I always wanted to be with. A penholder must have a stand on its own, must have a stand that he/she can depend on. As its purpose to make a judgment in every statement that he/she writes on a paper.
Whenever I came to the point of being an obsessive writer, I see to it that in every manuscript I accomplished, I make sure that it’ll be a paper of knowledge and favorable to the majority of my readers.
As a dream catcher of my own thoughts, I must have a goal of being a successful person someday. Being considerate on what’s going to be more likely wanted to be happened of my relatives in my life is one of the factors I always account on. Because there’s always one thought in the back of my mind of not making them disappointed in every action and decisions I come up into my life.
I always ponder of having a white collar job someday. Using my great minds, great powers and talent as well in a field that I really like most to be part with – media.
Every writing instrument that comes into my life has its different meanings. A pencil in which every word I write, in every shape I draw, is my stepping stone for another step in my ladder’s life.
As Bestrand Russel says that three passions have governed his life: (1) the longings for love, (2) the search for knowledge, (3) and unbearable pity for the suffering of humankind. Love brings ecstasy and relieves loneliness. In the union of love I have seen, in a mystic miniature the prefiguring vision of the heavens that saints and poets have imagined. With equal passion I have sought knowledge. I have wished to understand the hearts of people. I have wished to know why the stars did shine. Love and knowledge led upwards to the heavens but always pity brought me back to earth; cries of pain reverberated in my heart of children in famine, of victims tortured and of old people left helpless. I long to alleviate the evil, but I cannot and I too suffer. This has been my life; I found it worth living.
And now, that I was almost at the end of my journey in college life, that I almost foresee the near future of mine, that I was being freed by my pen, I am now ready to fight for everything, to face any hardship according to the will of God. That every actions and decisions I made, no one will get crash through.
I am Jesus Bello Guinto, a penholder, being freed by my pen.